رفت

صبح،صدای بهم خوردن دربیدارش کرد.برخواست و به سمت در رفت .نه کفشهایش بود و نه سایه اش مشاهده میشدازدور.لحظه ای سکوت کرد و خیره به جاده ماند.باد،میان گیسوانش چرخ میزد و قطره ای اشک مهمان گونه اش شد.رفته بود.بی هیچ نگاه،هیچ ندا.واین یعنی ٬رسیدن فصل پاییز رابطه ای که قول بهار داده بود.بهار،سردترین فصل سال.برگشت،دررابست و به سمت سماور قدم برداشت.بخارآشپزخانه را محوکرده بود.خاموشش کرد و نشست پشت میز صبحانه که ازقبل چیده شده بود.وصندلی خالی روبه رو... . 

سکوت،سکوت،سکوت